Een depressie is vervelend, alles eraan. Nou ja ok dan, ik kan er best wel iets positiefs uitpersen.
Namelijk “je leert wel wie je echt vrienden zijn” Ja! Want daar achter komen wie wil dat niet? Nou ik niet!
En niet iets gaan roepen van ‘je komt er sterker uit’. Want je komt er niet sterker uit, je komt er elke keer weer een beetje meer beschadigd uit. Iedere keer ben ik iets meer kapot.
Voor de Happinez-lezers onder ons, voor de mensen die geloven in balans zijn er vast ook wel 
boeken geschreven met titels als “De zin van depressie” of “Wat mijn depressie mij leerde” (mag ik even een teiltje) of “Omarm je depressie”
Een titel die trouwens echt bestaat en mij wel aanspreekt is Darkness Visible door William Styron. Kijk ja, dan komen we ergens, met zo’n titel.
Alleen wel weer jammer dan dat ik het concentratievermogen van een goudvis heb en lezen dus niet echt gaat.
Maar wat er vervelend aan is, is dat je er zo’n zeur van wordt. Zo’n vreselijke zeur. Zo’n ontzettende zeikerd die werkelijk alle energie uit de omgeving zuigt. Zo’n iemand waarvan anderen, als ze een depressie niet snappen, al snel zullen denken “ABANDON SHIP! ABANDON SHIP!!”
Want zo voelt het misschien wel, wanneer mensen bij me in de buurt zijn alsof ze recht op de Bermuda Triangle afkoersen en het zwarte gat al zien opdoemen. Want niets is goed. Helemaal niets. En alles dat een ander aandraagt of aanbiedt, is ook niet goed.
En zolang ik nog niet helemaal in die depressie zit, maar zeg maar wel al binnen in, maar met de deur nog open, probeer ik mijn hersens nog te scannen in wat ik ervaar wat depressie is of wat werkelijkheid. Tot de deur dichtklapt en dan kan ik mijn hersens niet meer scannen.
En die omgeving, die mij wil helpen, of er niet voor me zijn, is ook niet goed. Maar dat probeer je in Godsnaam niet te uiten. Ik doe er alles aan om mijn vriendinnen niet te laten merken hoe kwaad ik op ze ben.
Op de 1 omdat ze altijd zeurt over dat ze geen geld heeft, terwijl haar ex-man haar en de kinderen alimentatie betaalt, haar ouders van alles voor haar kopen en het ergste, ze een meer dan dubbel inkomen heeft als ik, en ik niets meer over heb. Niets. En dat ik in mijn normale doen een gave baan had, met twee keer Balkenende en nu een WIA-uitkering, geen werk en weg pensioen. En dan dat gezeur, terwijl ze haar lunch bestelt, dat ze geen geld heeft. HOU JE KOP! Het kopje thee is voor mij al onbetaalbaar.
Ik wil haar toeschreeuwen dat ze een verwend nest is en dat die erwt niks is vergeleken met de glasbak die ik onder mijn matras heb.
Maar ik zeg niets, want ik ben depressief en vertrouw mijzelf en mijn oordelingsvermogen nu uberhaupt niet.
Ik ben ook vreselijk kwaad op de vriendin die ik met achterlaten van mijn dochter, zo ongeveer 5 maand 24 uur per dag verzorgd heb, toen ze ziek was.
Die vriendin, die weet dat ik ziek ben nu, en wat heb ik van haar gekregen de laatste maanden? Een telefoontje van haar vriend notabene hoe het was en een sms-je met gelukkig nieuwjaar. Sodemieter op!
En de mensen die zeggen dat ik leuk es iets voor mijzelf moet doen, er een weekje tussen uit ofzo, ‘zal je goed doen’, maar vergeten dat ik niet een co-ouderschap moeder ben. maar dat mijn kind dan alleen thuis moet blijven.
Door de hele klote ziekte van mij en het nest waar ik uitkom ben ik sowieso waardeloos met grenzen. Veeg je moddervoeten maar aan mijn mooie jurk terwijl ik op de grond lig.
Kwaad ben ik op de hele wereld die mijn ongeluk niet ziet. Ja dat zijn nou ook niet bepaald de multivitaminen die een depressie buiten de deur houden en vriendschappen verdiepen.
Maar ik laat niets merken, want dan komt er zelfs niet eens iemand meer op visite terwijl ik daar in die donkere wolk zit.
Ik ben nu depressief, ik geloof en hoop in hemelsnaam dat ik door de ergste hel ben, want anders kon ik dit niet schrijven. Maar ik geef het nog zeker een mooie ronde 7.
Mijn blogs zullen de komende tijd druipen van het zelfmedelijden, die gewoon dwars door mijn beleefdheid en verstand heen woekert. Ik kan het niet meer houden.
En ik weet nu al als ik dit later terug lees, ik me verschrikkelijk zal schamen, omdat ik mezelf zo zielig vind, zo iemand ben waarvan het glas half leeg is en op elke slak zout leg
Daar staat tegenover dat als ik weer hypomanisch word, ik de hele wereld zal omarmen, iedereen begrijp, niet begrijp waar mensen zo moeilijk over doen, er voor 1000% voor anderen ben, en heel erg waarschijnlijk, het zo druk zal hebben dat ik geen blog kan bijhouden.
Never a fucking dull moment.
- Lithium 400 mg
- Diazepam 10 mg nacht
Als een raket ( met een halve liter brandstof) 
Reblogged this on Jusd.
Misschien schamen, maar recht uit het hart, en eerlijk ook nog!
Je zult het een plekje geven, maar de mensen die niks voor je deden zul je nooit vergeven.
Ja, het is al vaker gebeurd. En als ik niet meer depressief ben bedenk ik me vaak dat mensen niet altijd uit kwaaie bedoelingen er niet zijn, maar ook omdat ik het tot het heel erg is helemaal niet laat merken aan de buitenwereld.
Maar pijn gaat het doen als je het wel laat weten en mensen doen geen stap harder. Alsof het niet al eenzaam genoeg is.