Alle goedbedoelde opmerkingen tips en advies die als een tang op een varken slaan, kunnen in het midden van die donkere eenzame hel, soms helemaal verkeerd vallen.
En dat mensen zo duidelijk niet begrijpen, dat wat ze zeggen echt nergens op slaat, zorgt bij mij voor nog meer eenzaamheid. Ik voel me afgesneden van alles en die opmerkingen bevestigen dat.
‘Het is goedbedoeld’ hou ik me in het begin van een depressie en aan het einde ervan steeds voor. Maar in het oog van de orkaan lukt dat niet meer.
Maar er zijn ook mensen die niet uit goede bedoelingen klote opmerkingen maken.
Ik denk dat veel mensen klote opmerkingen maken over depressies, maar ook naar andere ziektes die ervoor zorgen dat je je naar of vreemd voelt, omdat zij hun eigen angst zo bezweren.
Mensen maken opmerkingen dat het aanstellerij is, of je het ernaar gemaakt hebt, en geven daarmee aan dat het iets is waar je controle over hebt.
Succes is een keuze namelijk! Je kan ervoor kiezen en dat geeft mensen het veilige gevoel dat hun geen ongeluk zal overkomen.
Voor mij houdt dat in dat zij dus sterker of beter of slimmer zijn dan ik. Stom dat ik met mijn enorme kracht, doorzettingsvermogen en belachelijk hoge IQ dat niet snap! Ik doe het allemaal fout zeggen die mensen eigenlijk.
Net zo gemakkelijk praten mensen zo over daklozen, junkies of mensen die arm zijn. Eigen keus. Zou hun nooit overkomen.
Dat is natuurlijk totale onzin, dat het hun nooit zal overkomen. Ze hebben mazzel gehad. 
Maar het voelt beter om te denken dat het aan jezelf ligt, dat jij nooit psychotisch, depressief, arm of dakloos zal zijn.
Want wat als die controle er niet is?
Wat als je niet zoveel te zeggen hebt over je lot?
Weinig mensen kunnen daar echt mee omgaan. Dat jij met je fijne leven, baan, morgen wel eens met verwilderde ogen mensen in de supermarkt kan gaan aanspreken en ze wilt redden van buitenaardse wezens. Of dat jij denkt dat de tv tegen je praat. Als je dat dus niet zelf in de hand hebt. Hoe griezelig is dat? Dat jij dat ook kan zijn?
Wat nou als het niet is omdat iemand zwak is, maar dat een paar stofjes het niet doen, dat zij daardoor denkt dat jij een spion bent omdat je een groene jas aanhebt. Wat moet je er van denken, als iemand die alles in het leven heeft, niet meer wil leven en zelfmoord pleegt.
Wat nou als jou dat eigenlijk ook kan overkomen. Wat nou, als jouw hersens je de wereld en gevoelens totaal verwrongen laat ervaren?
Kan jij dat aan? Dat je eigenlijk soms geen controle hebt?
- Lithium 400 mg ( spiegel 4,8)
- Diazepam 10 mg niet iedere nacht
- Citalopram 20 mg
Als een raket ( met een halve liter brandstof) 
Zo herkenbaar. Mijn roze wolk was er niet na de bevalling van mijn dochter. Ik moest genieten. Nou bijna tien jaar later heb ik het er nog moeilijk mee dat ik gewoon weinig tot niets meer weet van die periode. Lieve Irene, kies voor jezelf en voor structuur in je leven. Hou de weinige mensen die je wel begrijpen bij je en de rest op afstand. Ik wens je veel kracht toe en hoop dat de dagen gauw wat makkelijker zullen zijn.
Ja voor mij was het net zo. Ik noemde haar ook aldoor “de baby”, ik heb enorm spijt dat ik die tijd niet beleefd heb en er niet echt voor haar was.
Tel daar bij op de vader van mijn kind die eigenlijk vond dat de bevalling voor hem net zo zwaar was als voor mij, en zijn vraag; ‘van wie hou je nu meer, van haar of van mij?'(om je een idee te geven van het soort man)
Maar ik ben niet naar de dokter gegaan.Ook al was het vreselijk. Spijt van die tijd. Schuldgevoel.
Waar zijn die mensen om je te helpen of in ieder geval te vertellen dat het echt niet normaal is dat je je zo gedraagt en voelt.
Ken je dat het schuldgevoel naar je kind en het verlangen om het over te mogen doen?
Dacht dus dat ik altijd alleen was hierin en er niet nog iemand was die hetzelfde had. Ik kwam bij de dokter, doordat ik overbezorgd was naar mijn dochter. Daarvoor waren we al twee keer bij de huisartsenpost geweest, waar we met een verhaal over hormonen werden weggestuurd. Mijn eigen huisarts stuurde me naar het Riagg, omdat hij wel zag dat er iets niet klopte. Wat volgde was: medicatie, niet alleen met mijn kind mogen zijn en drie keer per week iemand op de stoep. Anders moest ik mijn huis uit. Daarnaast ging alles door met visite en ik was gewoon vaag aanwezig. Ik had het graag nog eens over gedaan, maar ook de vader van mijn dochter ging de deur uit nadat ik net van de anti-depressiva af was. Ik mocht ook geen tweede kind krijgen door alle medicatie.
Ik ben nu heel gelukkig met mijn dochter van bijna 10 en zorg erg goed voor mijzelf en mijn structuur.
Reblogged this on Jusd.
Reblogged this on sadoneblog.