32. Ptss. Mijn symptomen

Het is bijna onmogelijk iets te onthouden. Binnen 3 minuten is het weg. Mensen om me heen moeten soms keer op keer dezelfde vraag beantwoorden. Ik vraag dan ‘wanneer ga je op vakantie?’ en dat doe ik rustig een paar keer binnen een uur.
Ook weet ik dus vaak niet of ik mijn medicijnen heb genomen. Er is geen beeldje/geheugen waar ik mijzelf zie dat ik het heb genomen. Helemaal niets. Geen idee.

Direct op het moment dat ik wakker word is mijn hoofd in de 6-de versnelling. Ik word als het ware gelanceerd.

Mijn achterdeur wordt, voor ik het huis uitga, soms meer dan 5 keer gecontroleerd. De hond wacht trouw bij de voordeur. Ik loop naar achteren, check de achterdeur. Sta bij de voordeur en weet niet meer dat ik het heb gedaan en loop naar de achterdeur. Het maximum was 8 keer volgens een vriend die er eens bijstond.
Grappig voor mensen om me heen.

Ik zie overal dode mensen. Maar denk ook dat iedereen doodgaat. Een oudere man die in de sportschool een beetje een grijze kleur krijgt en zweet en dan ben ik al op mijn hoede. Laatst verslikte iemand zich in zijn sinaasappelsap en maakte een gek geluid een soort kokhals geluid. Ik was op dat moment niet meer “in de situatie”.

Ik heb geen rem op enge gedachtes en zorgen maken.
Zo kan het gebeuren dat mijn dochter de telefoon niet opneemt. Terwijl we zouden bellen hoe laat ik haar van school haal.
Dan raak ik in 1 minuut paniek en zie haar letterlijk dood op de weg. Met alle wonden en bloed en haar gezicht verminkt. Wat ik ook doe of denk, het is vanaf dat moment levensecht.
Er zit dan niets anders op dan via haar route naar school te rijden. Daarvoor bekijk ik de site met 112-meldingen. Op de weg erheen let ik op of in een ambulance zie.
Eenmaal bij school loop ik met een waas voor ogen naar de deur, die op slot is. Even later kom ik erachter dat het zondag is.
Terug naar huis heb ik alle deuren wagenwijd open laten staan. Alles. De hond ligt op de bank er niets van te snappen en ik hoor mijn dochter boven zingen in de douche.

Mijn zoon moest eens overgeven. Ik zat achter hem. Het geluid van overgeven zorgt voor flasbacks. Dat laat ik hem niet weten. Ik zit achter hem en hij ziet het niet. Als hij opstaat loop ik snel even weg met een smoes en dan hyperventileer en zweet ik en krijg ik dode vingers.

Ik kan vreselijk onredelijk en opvliegend zijn. Bij de minste stress word ik een bom die op exploderen staat. Jeugdvrienden, collega’s, familie en bekenden. Zeker de helft ben ik de afgelopen jaren kwijt geraakt door mijn ongeremde woede. Meestal om niets.

Mensen zijn niet echt meer belangrijk. In de zin dat ik zonder iedereen lijk te kunnen. Mijn redenen om met mensen om te gaan is egoïstisch. Ik heb zin om iets te gaan doen of hulp nodig. Ik weet dat ik daar iets tegenover moet stellen en ben dus een leuke vriendin. Ik kan me niet binden, iets voelen voor een ander en verliefd worden voelt helemaal absurd.
In tegenstelling tot mijn kinderen, mijn moeder en hond, het idee dat zij er niet meer zouden zijn brengt mij in enorme paniek.

Het lijkt net alsof ik de normale gezonde voelsprieten kwijt ben.
Ik ben direct, op het botte af. Ik voel helemaal niets wanneer ik (meestal ongepaste ) kritiek uit. Niets.

Ik slaap met het licht aan. Nu al een paar jaar. Soms rechtop. Tot voor kort sliep de hond naast mijn bed. Dat voelde erg veilig, zij hoort alles. Dat kan niet meer want ze kan niet meer traplopen. Dat vind ik moeilijk.

In mijn slaap ben ik heel erg gespannen en span mijn armen en vuisten zo aan dat ik tennisellebogen heb gekregen. Ik wikkel rekverband om mijn ellebogen zodat ik ze niet zo kan aanspannen, maar het helpt niet.

Ik heb heel lang iedere seconde van de dag gedacht dat ik doodging. Opeens. Als ik ging slapen wist ik niet of ik wakker werd. Mijn grootste angst was dat mijn kinderen mij dood zou vinden in de ochtend. Of overdag wanneer ze thuis kwamen. Ik was en nog wel bang voor hoe ze me zouden aantreffen.
Overal in huis liggen briefjes verstopt met hoeveel ik van ze hou die ze vinden als ik dood ben.

‘S nachts word ik wakker en heb direct een paniekaanval. Uit het niets. Het raakt me onverwacht als een stuk hout in mijn nek. De volgorde is dit. Ademhalen ontspannen, werkt niet? -> licht aan , werkt niet? -> iets lezen om proberen te focussen , werkt niet? -> Oxazepam , werkt niet?-> bed uit.

Ik ben hyperalert. Er ontgaat mij helemaal niets. Echt niets.
Mijn hersens maken overuren.
Ik zie een oorknopje in het gras liggen. Een meneer die mank loopt. Troep bij een container. Een auto die lekt. Alles in amper een halve minuut. Tijdens een korte wandeling met de hond doe ik honderden indrukken op.

Het geluid van normale dingen knalt in mijn hoofd. Geluid is bijna altijd teveel en te hard. In de keuken staan, terwijl iemand borden pakt gaat niet.
Soms doe ik in een gesprek, wanneer iemand een vreemd geluidje maakt, smakt of neus ophaalt, stiekum mijn ene oor dicht. Dan doe ik mijn haar over mijn oor, zodat niemand mijn hand op mijn oor ziet.

Lezen of een hele film zien gaat niet. Ik kan me niet zo lang concentreren en ben te ongeduldig. Tijdschriften gaan wel.

Het woord paniek uitspreken, zorgt letterlijk voor paniek.

Ik blijf schrikken. Al gebeurt er 10 keer precies hetzelfde, ik blijf schrikken.
Zo zit ik op mijn hurken in de tuin, en mijn dochter komt achter mij langs dan schrik ik. Doet ze het die zelfde ochtend nog tien keer, dan schrik ik 10 keer.
Ik doe daar een gil bij. En soms ook een sprong. En als ik om mijn hurken zit val ik dus om.
Mijn kinderen en andere mensen moeten daar vaak om lachen. Ik gil alleen en vloek er niet bij zoals deze man: http://www.youtube.com/watch?v=whzBJTG6Kws

Ik wil niet denken aan het moment dat mijn PTSS ontstond. En ik wil het er ook niet over hebben. Niettemin zie ik vaak, in ieder geval een paar keer per dag de gezichten en de angst tijdens het doodgaan van mijn geliefden. Ook de stuiptrekkingen in een been. Of het blauwe gezicht. Of het omhoog komen tijdens het happen naar adem terwijl ze doodgaan. Andere stukken in dat verhaal weet ik niet.

Iets blijft obsessief herhalen en hangen in mijn hoofd. Dat kan een gedachte zijn ( nooit positief) en gisteren was het een liedje. Maria, Maria, she reminds me of a WestSideStory growing up in Spanish Harlem. En dan zong ik ‘Tia Maria she reminds me of the Westside story.’ Waarvan ik wist dat ik de tekst niet goed had. De hele dag. Mezelf steeds verbeteren. De hele dag door alles heen. Als in een koortsdroom. Het dan maar hardop zingen hielp niet. Niets hielp

Het is nu 5 jaar geleden en ik lijk soms niet verder te komen hiermee.

Concerta heeft ervoor gezorgd dat ik iets kan doen zonder dat ik er steeds bij wegloop en het vergeet. Zoals een kast opruimen.
Citalopram heeft geholpen tegen de depressie en de ergste gevoelens van angst weggenomen.
Mindfulness werkt goed, maar is soms moeilijk.

Notabene.
De nacht nadat ik dit heb geschreven heb ik niet kunnen slapen. Het kost veel stress dit allemaal te benoemen.
Uiteindelijk toch Oxazepam genomen. Dat hielp voor 3 uur.

• Lithium eraf
• Citalopram 20 mg. Ook goed tegen de angsten en paniek!
• Concerta 27 mg. Ik neem het 7 dagen in de week. Tegen de drukte in mijn hoofd helpt. Niet meer die 1000 gedachtes. Nu ongeveer 500.
• Lamotrigine 2 x 25 mg. Hele langzame opbouw, ivm huidziekte, naar 100 mg
• Vitamine D stootkuur 25.000 eenheden per 2 dagen.
• Vitamine B12 100 mg
• Foliumzuur ( is weg want schijnt geen goede combinatie te zijn met Lamotrigine http://www.deltamania.nl/lamotrigine-minder-werkzaam-door-foliumzuur/ )
• Oxazepam 10 mg Zo nodig bij paniek/flauwvallen overdag (4 keer per maand)
• Diazepam 5 mg. Als de nacht echt heel erg beroerd wordt dat het zonder niet lukt. (5 keer per maand.)
• Geen idee welke pijnstillers ik hierbij mag nemen. Echt geen idee.